گــُـــــوبـاره | |||
Wednesday, November 09, 2005
راستى كه شعر كلاسيك فارسى درياى بى كرانه ای ست که هرآنچه را انسان ايرانی در روزگاران گذشته می بايست دانست، درخود دارد. دانش چگونه با خود و با ديگران زيستن، چگونه پنداشتن و انديشيدن و امور هستى را رديف و راس و ريس كردن و... بله، شعر فارسى در گذشته، نگرش ايرانى به هستى، جهان و پديدارهاى آن را شكل مى داده است. بيهوده نيست كه امروزه از بحران دراين حوزه سخن مى گويند. هدف من در اينجا سخنرانى دراين باره نيست. داشتم يادداشت ها و دفترهاى گذشته را جابجا مى كردم كه چشمم افتاد به يادداشتى در باره بيت هايى از شعرپيشينيان كه امروزه ضرب المثل شده است. بد ندانستم آنها را به شما هم نشان بدهم. اين يادداشت البته دربرگيرنده همه ضرب المثل ها نيست بلكه نمونه اى از آنهاست كه بنا به تاريخى كه بر پيشانى دارد، من آن را در سال 1352 شمسی نوشته ام. اره برفرقم نهاد و گفت چونى؟ گفتمش برسرِ اولاد آدم هر چـــه آيـد بــگـذرد (امام خلخالى) *** نريخت دُردِ مى و محتسب ز دير گذشت رسيده بود بلايى ولى به خير گذشت (آصفى هروى) *** خمير مايه استادِ شيشه گر سنگ است عدو شود سبب خير اگر خـــدا خواهد (علاءالدين شاغورى) *** خوب گيرد جام را ساقى بدست كار نيكو كردن از پر كردن است (آصفى هروى) اين آصفى هروى هم انگار كار و زندگى نداشته است. *** از آتش كوبنان کــَوَر* مى سوزد آتش كه گرفت خشك و تر مى سوزد (خوش ذوق كرمانى) *** چون كسى واقف ز سَر ِ غيب نيست آرزو پـس بـر جـوانان عيـب نيست (الفت) *** پرسى كه تمناى من از لعلِ لبت چيست آن را كه عيان است چه حاجت به بيان است (گمنام) *** دل گفت مرا علم لدَنى هوس است تعليم نما اگر تو را دسترس است گفت كه الف گفت دگر هيچ نگو در خانه اگر كس است، يك حرف بس است (علاءالدين نطنزى) ميزرا اشتها اين رباعى را اين گونه نوشته است: برسينه مرغ هر كه را دسترس است سيمرغ به قوَت برِ او چون مگس است اندر برِ ما مگس كنون سيمرغ است در خانه اگر كس است يك حرف بس است *** بس است. البته يادداشت من بلند بالاتر از اين است، اما اصراف در اسلام حرام است. در آينده بيشتر در باره شعر گذشته و امروز خواهم نوشت. ............................. * کـَوَر (Kavar)، بروزن "کمر"، روستايی در استان کرمان است. |
 seedbox vpn norway | ||